ذخیره سازی تخم شترمرغ قبل از انتقال به دستگاه جوجه کشی
اهمیت ذخیره سازی تخم های شتر مرغ در صنعت پرورش شترمرغ را نمی توان نادیده گرفت. لازم است که در فصل طبیعی تخم گذاری، تخم شتر مرغ ها از ابتدا تا اوج فصل تخم گذاری برای تکمیل ظرفیت دستگاه جوجه کشی ذخیره سازی شود.
در محیط وحشی، اغلب تعداد تخم ها در داخل یک کلاچ (تعداد تخمی که برای یک بار جوجه درآوری گذاشته می شود) 10 و یا 12 تخم می باشد. این به این معنی است که اولین تخم گذاشته شده و کلاچ مربوط به 18 تا 22 روز قبل بوده و قبل از آن جوجه کشی در ان آغاز شده است. در محیط پرورش شترمرغ ، برداشتن تخم ها به این معنی است که فصل تخ گذاری برای چندین ماه می باشد. بدین صورت که تولید تخم در گله در اوایل و اواخر فصل پایین بوده و اوج تولید در اواسط فصل تخمگذاری دیده می شود.اغلب این مورد باعث می شود تا قبل از قرار دادن تخم ها در دستگاه جوجه کشی آنها را ذخیره سازی کنند. در شروع و پایان فصل، ممکن است حتی ذخیره سازی بیشتری برای اطمینان از تعداد کافی انجام شود.
تحقیقات در مورد اثرات ذخیره سازی قبل از جوجه کشی محدود می باشد و بیشتر عملیات تجاری در ارتباط با ذخیره سازی از صنعت طیور مشتق شده است (به دست آمده است). با توجه به این که اختلاف معنی داری در میزان مرگ و میر پایین تر در تخم هایی که در غروب جمع آوری شده اند در مقایسه با انهایی که در صبح جمع آوری شده اند، وجود داشت. بنابراین تایید در این موضوع تخم شتر مرغ ها باید به سرعت پس از تخم گذاری برای به حداقل رساندن آلودگی میکروبی و سایر عواملی که موجب کاهش کیفیت تخم می شوند، جمع آوری شوند. وضعیت تخم (یعنی کیسه هوایی در بالا یا پایین باشد و یا این که به صورت افقی) هیچ گونه تاثیری بر روی مرگ و میر جنینی در تخم های شتر مرغ ذخیره شذه برای 6 روز ندارد.
تخم شتر مرغ که در درجه حرارت 20 تا 23 درجه سانتی گراد تا 14 روز ذخیره سازی شده بودند، کاهش اندکی در قابلیت زنده ماندن را نشان دادند، در حالی که دوره های طولانی تر ذخیره سازی باعث کاهش قابل توجهی در قابلیت جوجه درآوری داشت. در یک دسته از تخم های شتر مرغ هلند، Deeming 19966 نشان داد که با افزایش دوره ذخیره سازی (شرایط دقیق شناخته شده نیست، زیرا تخم ها به وسیله منابع تجاری فراهم شده اند،. قابلیت جوجه درآوری تخم ها در حدود 60 درصد در 9 تا 10 روزگی کاهش می یابد؛ در تخم هایی که تا 17 روز در صفر درجه سانتی گراد ذخیره شده بودند. Deeming 1996 نشان داد که برای 12 تا 14 روز ذخیره سازی تنها 50% از تخم های بارور هچ شدند که میزان مرگ و میر اولیه (1 تا 7 روزگی) خیلی بیشتر از مرگ و میر انتهایی می باشد. Wilson و همکاران نشان دادند که کاهش مشابهی در قابلیت جوجه درآوری در دو دسته از تخم هایی که برای دوره های زمانی مختلف ذخیره سازی شده اند، با افزایش دوره ذخیره سازی موجب افزایش در سن جنین های مرده می شود.
در فلسطین اشغالی ذخیره تخم ها در 15 تا 16 درجه سانتی گراد برای دوره های 1 تا 7 روزه نشان داد که قابلیت جوجه درآوری تخم های بارور 4 % برای تخم های ذخیره شده برای 1 یا 6 تا 7 روز گاهش یافت. این کاهش در قابلیت جوجه درآوری با افزایش مرگ و میر اولیه در ارتباط است. شاید دوره ذخیره سازی تنها 3 تا 4 روزه برای تخم های شتر مرغ سودمند باشد. در مقابل، قابلیت جوجه درآوری تخم هایی که در درجه حرارت اتاق ( میانگین 20 درجه سانتی گراد) برای 7 رز ذخیره سازی شده اند، کاهش معنی داری با طول ذخیره سازی مشاهده نشد. درجه حرارت ذخیره سازی یک عامل کلیدی در تعیین قابلیت زنده ماندن جنین می باشد. میزان مرگ و میر جنینی در زمان ذخیه رسازی در درجه حرارت 17 درجه سانتی گراد نسبت به 25 درجه سانتی گراد پایین تر بود، هر چند درجه حرارت محیط ذخیره سازی در 12 ساعت قبل از جوجه کشی تاثیری بر میزان مرگ و میر ندارد. همچنین درجه حرارت ذخیره یازی بر اندازه بلاستودرم (پوست رویانی) پس از 7 روز ذخیره سازی تاثیر می گذارد و با دو برابر شدن قطر با هر درجه افزایش در درجه حرارت ذخیره سازی از 25 تا 27 درجه سانتی گراد همراه است.
به نظر می رسد حرارت دادن تخم های شتر مرغ قبل از ذخیره سازی اثرات سودمندی داشته باشد. حرارت دادن تا 36 درجه سانتی گراد برای 4 ساعت برای کم تر از 6 روز ذخیره سازی در 17 درجه سانتی گراد موجب افزایش قابلیت جوجه درآوری به میزان توجهی در حدود 8 درصد و کاهش معنی داری در درصد مرگ در اواخر دوره جوجه کشی می شود. در مقابل حرارت دادن تخم های ذخیره شده در 25 درجه سانتی گراد برای 16 ساعت قبل از انتقال به دستگاه جوجه کشی اثرات معنی داری بر قابلیت جوجه درآوری نداشت.
کارشناسان شرکت در اسرع وقت پاسخگوی شما عزیزان خواهند بود