راه های شناخت بیماری نیوکاسل در قرقاول

بیماری نیوکاسل یک بیماری ویروسی است که طیف وسیعی از پرندگان اهلی، وحشی و زینتی را مبتلا می سازد. ویروس بیماری نیوکاسل در قرقاولهای اروپا گزارش شده است (McDiarmid 1965). به طور کلی قرقاولها در قبال سویه های ولوژنیک شدیداً حساس محسوب می شوند اما قرقاول های وحشی به ندرت مبتلا می شوند. تمام گروه های سنی حساس هستند. عامل مسبب بیماری یک پارامیکزو ویروس است. بیماری با نشانه های تنفسی، درگیری سیستم اعصاب مرکزی و نارسایی های گوارشی و اسهال مشخص می گردد. اگر آب و غذای قرقاول ها آلوده باشد باعث انتقال بیماری از پرنده آلوده به پرندگان سالم می گردد. قرقاول ها را می توان با تلقیح زیر پوستی ویروس بیماری نیوکاسل و یا از طریق تماس مستقیم با قرقاول بیمار، به طور تجربی آلوده کرد.

علایم بالینی:

عفونت در قرقاول های صید شده باعث نشانه های بالینی مشابه آنچه که در ماکیان توصیف شده است، می گردد. قرقاول تاجدار آتش پشت و نقره ای ممکن است بی اشتها شده و قادر به ایستادن نباشند و ممکن است تنگی نفس و اسهال خونی نشان دهند.

نشانه های کالبد گشایی:

تورم در نای و کیسه های هوایی شدید است به ویژه اگر نشانه های تنفسی غالب است. نقاط خون ریزی در مخاط روده دیده می شود. گاهی نیز خونریزی در سطح مخاطی پیش معده یا سنگدان رخ می دهد.

تشخیص:

تاریخچه و علایم بالینی و نشانه های کالبد گشایی می تواند ما را بیماری مشکوک سازد، اما جداسازی و شناسایی ویروس ضروری است و برای تشخیص ویروس می توان از آزمایش هماگلوتیناسیون، خنثی سازی ویروس، روش فلورسنت آنتی بادی استفاده کرد.

کنترل و پیشگیری:

واکسن های تخفیف حدت یافته ای برای بیماری تهیه شده است، که این واکسن ها اختصاصی قرقاول نمی باشد و گزارش از استفاده این واکسن ها در قرقاول وجود ندارد.

درمان:

بیماری درمان ندارد.